THE ABALONE POACHER (3) – นักล่าหอยเป๋าฮื้อ 

เย็นเกินไปที่จะอยู่ในน้ำอีกต่อไป เจค็อบพุ่งขึ้นฝั่งและหลบหลังก้อนหิน ใกล้เที่ยงแล้ว แดดก็แผดเผา เจคอบไม่ได้ดื่มอะไรเลยตั้งแต่อาหารเช้า เขาหมอบอยู่ใต้ร่มเงาและรอให้ถนนว่างเปล่า ช่วงบ่ายผ่านไปอย่างเชื่องช้าอย่างน่าใจหาย เป้าและรักแร้ของยาโคบถลอกจากน้ำเค็ม

เขาปัสสาวะในชุดดำน้ำ ผิวหนังของเขาไหม้เมื่อแห้ง ในที่สุด รถเมล์ก็หยุดและเขาก็รีบไปที่อุปกรณ์ของเขาโดยพบว่าค่ายของพวกเขาไม่ถูกรบกวน ยาโคบกลืนน้ำและฉีกซองมันฝรั่งทอดก่อนจะโทรหาชายที่เป็นเจ้าของเรือ

“เรามีปัญหา ฉันอยู่คนเดียว. คุณจะมากี่โมง”

“เครื่องยนต์เสีย” พวกเขาบอกเขา “เราไม่สามารถรับคุณได้จนถึงพรุ่งนี้”

เย็นวันนั้นเมื่อเมฆพายุมารวมกัน ยาโคบพบผู้สมรู้ร่วมคิดอีกครั้ง เขาล่องลอยออกไปเพื่อค้นหาเตียงหอยเป๋าฮื้อที่อุดมสมบูรณ์กว่าและใช้เวลาช่วงบ่ายซ่อนตัวอยู่ในเรืออับปาง หลังจากมืดแล้ว พวกผู้ชายก็ย้ายไปที่ซากเรือด้วยกัน กินช็อคโกแลตเป็นอาหารเย็นและขดตัวอยู่ในตัวเรือที่ขึ้นสนิม กลัวว่าจะถูกค้นพบ

เจคอบค้างคืนในชุดดำน้ำของเขา ลมหนาวพัดออกจากมหาสมุทร กลิ่นเหม็นของสาหร่ายทะเลที่เน่าเปื่อย เจคอบหลับสบาย ตอนเช้าเขาดูดิบมากจนขยับแขนแทบไม่ได้

ผู้ก่อตั้งราชวงศ์ซินร้องขอหอยเป๋าฮื้อเมื่อใดก็ตามที่เขาอยู่ในสภาพที่เลวร้าย

ในประเทศจีน หอยเป๋าฮื้อถูกเสิร์ฟเพื่อเฉลิมฉลองในโอกาสพิเศษหรือให้เกียรติแขก บันทึกแรกในด้านอาหารระดับไฮเอนด์ปรากฏใน Zhou Li ซึ่งเป็นข้อความขงจื๊อย้อนหลังไปถึงศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสต์ศักราชเมื่อจักรพรรดิชอบอาหารจานนี้อยู่แล้ว สามร้อยปีต่อมา Han Wang ผู้ก่อตั้งราชวงศ์ซินจะขอหอยเป๋าฮื้อเมื่อใดก็ตามที่เขาอารมณ์ไม่ดี

เห็นได้ชัดว่าเป็นกำลังใจให้เขา ในช่วงศตวรรษที่ 17 หอยเป๋าฮื้อเป็นหนึ่งในแปด ‘สมบัติทางทะเล’ ที่สงวนไว้สำหรับเจ้าหน้าที่ระดับสูงของราชวงศ์ชิง ทุกวันนี้ นอกจากปลิงทะเล ครีบฉลาม และกระเพาะปลา (กระเพาะปลาแห้ง) หอยเป๋าฮื้อยังเป็นหนึ่งในสี่ส่วนผสมที่มีชื่อเสียงที่สุดในร้านขายอาหารทะเลจีนแบบพิเศษ

ซึ่งได้รับการยกย่องในด้านรสชาติและสรรพคุณทางยามากมาย รวมถึงการบรรเทาอาการปวดตับ และส่งเสริมสุขภาพการเจริญพันธุ์ สิ่งมีชีวิตนี้ยังมีความโชคร้ายในจักรวาลที่คล้ายกับแท่งทองคำเมื่อแห้ง ผู้บริโภคชาวจีนมักกระตือรือร้นที่จะค้นหาความหมายในอาหารของตน ได้นำหอยเป๋าฮื้อเป็นสัญลักษณ์แห่งโชค สถานะ และความมั่งคั่ง

จากมากกว่า 50 สายพันธุ์ที่กระจายอยู่ทั่วโลก หอยเป๋าฮื้อแอฟริกาใต้ ซึ่งเป็นสายพันธุ์เฉพาะถิ่นที่ไม่พบที่อื่นในโลกนี้ อยู่ในกลุ่มที่มีราคาแพงที่สุด ถูกบดบังโดยบางสายพันธุ์จากญี่ปุ่นเท่านั้น ในรูปแบบแห้ง

ซึ่งเป็นโหมดการบริโภคที่แพงที่สุด เนื้อของมันขายได้มากกว่า 1,000 ดอลลาร์ต่อกิโลกรัม “หากการบริโภคหอยเป๋าฮื้อสดเปรียบได้กับความรู้สึกสดชื่นของการดื่มเบียร์ หอยเป๋าฮื้อแห้งก็เหมือนกับรสชาติที่ชวนให้หลงไหลของสีแดงโบราณ” บล็อกเกอร์อาหารจีนคนหนึ่งเขียนไว้ในปี 2558

เจ้าของร้านอาหารจีนในเคปทาวน์ที่ขอไม่เปิดเผยตัวตนบอกกับผมว่าหอยเป๋าฮื้อแอฟริกาใต้ถือว่านุ่ม มีคุณค่าทางโภชนาการ และสะอาดเป็นพิเศษ (หอยเป๋าฮื้อที่เลี้ยงในโรงเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำที่ประณีตขายได้เกือบ 130 ดอลลาร์ต่อกิโลกรัมในร้านอาหารจีนในท้องถิ่นบางแห่ง

ซึ่งมีราคาแพงกว่าเมนูชิมเต็มรูปแบบรวมถึงการจับคู่ไวน์ที่ The Test Kitchen หนึ่งในร้านอาหารชั้นนำของแอฟริกาใต้ ใน ฮ่องกงหอยเป๋าฮื้อแห้งหนึ่งกิโลกรัมสามารถเรียกเงินได้มากกว่า 1,000 ดอลลาร์) “มีรสชาติพิเศษ หอยเป๋าฮื้อแอฟริกาใต้เป็นหนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุด” เซิร์ฟเวอร์รายหนึ่งซึ่งเป็นผู้อพยพที่อาศัยอยู่ในเคปทาวน์มาแปดปีอธิบาย

เปลือกหอยเป๋าฮื้อที่ถูกลักลอบทิ้งไว้บนโขดหินใน Hangberg อ่าว Hout

เมื่อยาโคบอายุได้ 16 ปี เขาก็กลายเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัวหลักในครอบครัว ยายของเขาไม่เห็นด้วยกับเขาที่ทำผิดกฎหมาย แต่รู้สึกขอบคุณสำหรับเงินพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสามีของเธอเสียชีวิต โดยปล่อยให้เธอไม่ได้รับเงินบำนาญจากรัฐบาล เธอยังคงทำความสะอาดบ้านในหุบเขา Hout Bay

โดยเดินทางด้วยแท็กซี่สองแถว เจคอบซื้อตู้เซฟแทนที่จะเปิดบัญชีธนาคาร ระวังจะทิ้งร่องรอยกระดาษไว้ การค้าหอยเป๋าฮื้อที่ผิดกฎหมายกำลังเฟื่องฟูใน Hangberg โดยนักล่าจ่ายเงินสดให้กับรถสปอร์ต สุรา และทีวีจอแบน เจคอบเลิกลักลอบล่าสัตว์เพื่อจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย คุณยายของเขาซึ่งเป็นคริสเตียนที่เคร่งครัด ในที่สุดก็วางเท้าลง

แต่ก็กลับมาเรียนต่อหลังจากจบการศึกษาได้ไม่นาน งานเดียวที่เขามีสิทธิ์ได้รับค่าจ้างไม่ดี เขาไม่สามารถจ่ายการศึกษาระดับอุดมศึกษาได้ กองทัพเรือ ซึ่งเป็นทางเลือกหนึ่ง ล้มเหลวเมื่อจาค็อบลงมือในช่วงเวลาสั้น ๆ ในฐานะราสตาฟาเรียนผู้รักความสงบ เขากำลังคบกับผู้หญิงที่จะแต่งงานในภายหลังและต้องย้ายออกจากบ้านของคุณยาย

เขาสร้างกระท่อมบนพื้นที่ว่างเหนือ Hangberg ล้อมรอบด้วยพุ่มไม้ แฟนสาวของเขาตั้งท้อง พวกเขาแต่งงานแล้ว. โครงสร้างไม้คับแคบของทั้งคู่รั่วไหลในฤดูหนาวและไม่มีไฟฟ้าหรือน้ำประปาใช้ แต่เป็นครั้งแรกที่พวกเขามีพื้นที่ของตัวเอง

ในช่วงที่ยาโคบหยุดเรียนมัธยมปลาย การล่าหอยเป๋าฮื้อก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วใน Hangberg สินค้าผิดกฎหมายมากกว่าหนึ่งตันผ่านการตั้งถิ่นฐานในช่วงไม่กี่สัปดาห์ ซึ่งส่วนใหญ่เก็บไว้โดยผู้หญิงในชุมชน แม่ คุณย่า

ซึ่งเช่าตู้แช่แข็งให้กับกลุ่มลักลอบล่าสัตว์ เยาวชนที่กลัวที่จะดำน้ำมากเกินไปทำงานเป็นสายการบิน โดยเอาหอยเป๋าฮื้อจุ่มลงใน Hangberg ในตอนกลางคืน ได้รับทุนจากซินดิเคทที่ใหญ่กว่า สิ่งสำคัญในท้องถิ่นลงทุนในเรือความเร็วสูงเพื่อแลกกับปริมาณที่มากขึ้น ติดตั้งมอเตอร์คู่ 250 แรงม้า

เรือที่ใหญ่ที่สุดที่เรียกว่า ‘superducks’ สามารถบรรทุกนักดำน้ำสิบสองคนและเดินทาง 75 ไมล์ต่อชั่วโมง เพื่อซ่อมแซมบ้านและเลี้ยงดูครอบครัวใหม่ เจค็อบจำเป็นต้องติดต่อกับทีมล่าสัตว์ที่เขาเริ่มทำงานด้วยเมื่อตอนเป็นวัยรุ่นอีกครั้ง เขาต้องได้รับตำแหน่งบนเรือลำใดลำหนึ่ง

เพื่อเตรียมตัวให้พร้อม เจคอบขอให้เพื่อนส่งเขาลงไปในน้ำลึกในคืนหนึ่งในปี 2552 เป็นการดำน้ำคืนแรกของเขา เมฆอยู่ต่ำบดบังดวงดาว เพื่อนของเขาตัดเครื่องยนต์และผลักเขาลงน้ำ ยาโคบว่ายลงไปข้างล่างและนั่งอยู่ในความมืดมิด

“มันน่ากลัว” เขาบอกฉัน “คุณอยู่คนเดียว เมื่อคุณสวมไฟฉาย คุณจะเห็นเฉพาะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคุณเท่านั้น หัวใจของคุณเต้นแรง คุณต้องการให้มันจบลง คุณต้องหายจากอาการช็อค คุณต้องกำจัดความกลัวนั้นออกจากใจ”

 

ติดตามบทความ / ข่าวสารเพิ่มเติม ได้ที่ : linkservewaste.com